‘Het mooiste wat je kunt doen, is worden wie je bent’, om maar gelijk even met de deur in huis te vallen. Een simpele zin van elf woorden waar voor mij niet alleen een gehele filosofie achter zit maar ook mijn persoonlijke reis, zoektocht en bestemming. Ik zeg dit omdat het me jaren heeft gekost om achter de betekenis van deze woorden te komen om ze nu met overtuiging en enthousiasme op te kunnen schrijven omdat ik de rijkheid van de inhoud ken. De rijkheid die ik er nu in herken is uiteraard persoonlijk maar omdat we elkaar allemaal voor een deel in ons mensheid ontmoeten zal de rijkheid voor een deel ook voor jou gelden. Wanneer jouw antwoord ‘ja’ is op de vraag: ‘Ben jij opzoek naar jezelf’, of ‘nee’ is op de vraag: ‘Leef jij een geheel tevreden leven’, nodig ik je uit dit artikel verder te lezen, in de wetenschap dat het je wellicht iets brengt.

Overigens, omdat er zoveel voor mij achter de woorden zit, ben ik er al schrijvende achter gekomen dat me dat in slechts één artikel niet lukt. Dit artikel is al behoorlijk lang. Ik heb daarom besloten het op te breken in meerderde artikelen, namelijk:

Ik zal beginnen bij mijn eigen ervaring en mijn zoektocht naar authenticiteit.

Mijn eigen zoektocht naar authenticiteit

Ik heb mezelf voor een groot deel van mijn leven niet goed gekend. Niet bewust goed gekend moet ik voor de correctheid zeggen want mijn onbewuste kende (en kent) mij wel degelijk. Maar dat komt later. Gelukkig is de zoektocht naar mezelf ooit wel een keer begonnen. Nu ik terugkijk op mijn leven zie ik dat ik dit zowel bewust als onbewust gedaan heb. Het onbewuste deel is hier letterlijk voor gaan reizen. Ik ben op ieder continent geweest (behalve antarctica), ik heb vulkanen beklommen, door jungles getrokken, op golven gesurft in de onbewuste hoop en het verlangen, iets van mezelf te vinden. 

Een prachtige tijd met mooie en bijzondere ervaringen waarvan ik blij ben dat ik ze aan mezelf heb gegeven en gekregen heb. En omdat ik er zo van genoten heb, weet ik dat ik een deel van mij daar ook gevonden heb. Ik ben avontuurlijk, nieuwsgierig en sociaal. Dat is wat ik onder andere van mezelf (terug) vond in het reizen. Dat past bij mij, daar ben ik goed in en dat vind ik leuk. Dat weet ik nu. Maar hoezeer ik deze reizen nu herken als zoektocht naar mezelf, herkende ik dat toen niet als zodanig. Het was mijn onbewuste die me hier in leidde als poging mezelf te vinden omdat me dat in het leven thuis niet van nature lukte. Ik kende mijzelf nog niet goed genoeg om hier mijn plek te kunnen vinden, te creëren en om fijn te kunnen leven. Persoonlijke groei en kennis en bewustzijn van mezelf was nodig om me hier in Nederland ook zelfstandig, blij en comfortabel te kunnen voelen. 

Een bevredigende plek hier in de samenleving, moet je in kunnen nemen maar ook verdienen. Letterlijk want je moet geld verdienen voor eten want met alleen besjes oogsten in het park red je het niet. Zonder eten geen leven en zonder leven geen plek. Ik moest werken maar ik had moeite met het vinden van een leuke baan. Ik had mijn HBO diploma voor marketing en communicatie opzak, alleen maar om te beseffen dat het mijn vak niet was. Maar wat dan wel? Ik wist het niet. Ik heb schatten van ouders maar ze hebben me niet echt actief opgevoed met het belang van weten wie je bent. Dat wisten zij ook niet, zij zijn zo ook niet opgevoed. 

Ik “koos” voor de makkelijke manier en nam tijdelijke baantjes aan in de administratie. Daarin vroegen ze niet om hele specifieke vaardigheden en zo groeide het dat ik voor jaren 6 maanden kon werken en 6 maanden tijd had om te reizen. Het reizen maakte de constructie dragelijk voor me maar het was niet houdbaar. Steeds als ik weer 6 maanden moest werken in de administratie werd ik geconfronteerd met een innerlijke onvrede. Het werk bracht me buiten de sociale contacten met collega’s en geld om in mijn levensonderhoud en reizen te kunnen voorzien, niets. Het paste niet bij me. Ik voelde er geen passie bij, ik vond er geen zingeving in terug, het liet een hoop van mijn kwaliteiten stil en onaangeroerd. Zo kon ik ook niet groeien in wie ik ben. 

Ik was niet doodongelukkig maar het stompte me af. Ik had er zo’n hekel aan om rond 7 uur in de ochtend op het station te staan tussen de mensen die veelal uitstraalde dat ze die dag hetzelfde lot als ik tegemoet gingen: een saaie, niet uitdagende, inspiratieloze dag. Achter elkaar geplakt noemen we deze dagen geloof ik ook een sleur. 

Om me toch naar kantoor te slepen, moest ik het deel dat niet wilde gaan, het zwijgen op leggen. Als ik daar naar zou luisteren, had ik me namelijk lekker omgedraaid in bed als de wekker was gegaan om vervolgens rustig te ontbijten, een wandeling te maken in de natuur, wat te tekenen, te schrijven of waar ik maar zin in had. Maar dat deel met die behoeftes, was wel een wezenlijk deel van mij. Veel wezenlijker dan het naar kantoor gaan want dat wilde ik immers niet. En door het stilhouden van deze behoeftes, luisterde ik niet naar mijzelf, gaf ik mijzelf dus ook geen aandacht en gaf ik mijzelf in mijn uiting geen bestaan. Weinig kans dat ik me op deze manier ook leerde kennen, waar ik diep van binnen wel een intense behoefte aan had. 

De ironie was dat juist de zelfkennis nodig was om uit de sleur en onhoudbare constructie te komen. En gelukkig was hij onhoudbaar, gelukkig bleef een stem in mij, mij vertellen dat ik zo mijn leven niet wou leiden. De stem die ikzelf gewoon ben, mijn ware zelf. Het kan namelijk niet zo zijn dat je niet naar deze stem luistert maar toch in hoge mate of misschien wel compleet gelukkig bent. Wie niet naar deze stem luistert, zal altijd een innerlijke onvrede ervaren. En de ervaring van de onvrede kan niet leuk voelen maar ik kan zeggen dat het voor ons mensen fantastisch is dat hij er is. Je moet er alleen wel naar luisteren want doe je dit niet dan leid je eronder, stomp je af en sterf je af. En dat is zonde van het leven. 

De stem van mijn ware zelf bleef luid genoeg voor me en ik begon er naar te luisteren. Niet heel bewust maar ik besefte wel dat er iets moest veranderen in mijn leven. Ik wou me goed voelen, energiek, passievol en volop door het leven stromen. Ik wou me vrij voelen. Dat probeerde ik al door te reizen maar ik wou me vrij voelen in mezelf, in wie ik ben. Ik wou vrij en zinvol leven en de dingen doen die ik leuk vind, die bij me passen en waarin ik me goed kan ontwikkelen. Ik maakte een keuze in mijn leven, geen kantoorbaan meer voor mij! Ik zou vanaf dat moment mijn passies leven. Vrienden waren begonnen met bloggen en dat leek me een goed idee. Ik begon een blog met de naam van mijn persoonlijke project ‘On My Way To Freedomland’. Ik denk dat mijn behoefte naar vrijheid in die naam wel naar voren komt. Achteraf zie ik nu in de titel mijn valkuil die mij zo gewoon was. Mijn droom legde ik buiten me in het zogenaamde beloofde land ‘Freedomland’. Uiteraard zocht ik mijn vrijheid daardoor ook buiten me omdat ik me niet genoeg realiseerde dat de vrijheid die ik zocht een innerlijke ervaring was. 

Mijn ietwat vage plan was om met dit blog mijn geld te verdienen. Dat wou ik gaan doen door te schrijven over mijn ervaringen. Dat deed ik in eerste instantie door te schrijven over mijn reiservaringen. Het was een leuke tijd want het was nieuw voor me, uitdagend, ik kon er mijn creativiteit in kwijt en het opzetten van het blog begon aan het strand in Mexico waar ik anderhalve maand met vrienden verbleef. Maar het blog bleef een zoektocht naar een innerlijk verlangen. Die tijd wist ik nog niet helder en bewust wat dat verlangen was. Ik deed maar wat en ik zou het kunnen beschrijven als een wanhoopsdaad al klinkt dat iets te dramatisch. Mijn reisverhalen had ik al snel geschreven, ik had geen idee hoe ‘Freedomland’ eruit zag of eruit moest komen te zien. Omdat ik het blog wel vorm en inhoud wou geven, werd ik in een mate wel gestimuleerd om te kijken naar wat ik leuk en belangrijk vond. In die zin was dit het moment waarop mijn focus iets meer naar mijn innerlijk verschoof in plaats van bijna compleet op de buitenwereld.

Dat vond ik fijn want met het aandacht geven aan mezelf kreeg ik meer bestaan en vrijheid. De focus op persoonlijke groei begon hierdoor in mij te leven. Mijn bewustzijn van mijn ware zelf begon een beetje wakker te worden maar om eerlijk te zijn, ik was te onontwikkeld en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Dat wil niet zeggen dat ik er niet mee bezig was. Juist wel. Mijn ware zelf had een straaltje licht en aandacht gehad van mijn bewuste en vroeg om meer. Ik gaf mezelf meer. Ik had te leren en ik deed dat door boeken te lezen over persoonlijke ontwikkeling, door zelf wat te filosoferen en door hierover te schrijven op mijn blog. Ik miste verbinding en bedacht me dat dat kwam doordat ik alleen door te schrijven over persoonlijke groei de ervaring en de verbinding miste van het persoonlijke contact. Dat was deels waar maar achteraf zat daar meer achter. 

Ik miste verbinding. Dat was niet alleen de persoonlijke verbinding met mensen buiten me. Nog meer was het een gemis van innerlijke verbinding. Ik las veel, leerde veel maar bracht het niet in praktijk. Ik leerde niets concreets over de vragen die ik te stellen had naar mezelf. Die vragen stelde ik niet omdat ik niet bewust was dat ze er waren en dat ik ze naar mezelf kon stellen. Een mens kan over een hele hoop wijsheid beschikken maar het heeft weinig waarde als de wijsheid nooit geleefd wordt. Dat komt omdat de wijsheid dan alleen in het hoofd blijft en geen waar onderdeel wordt van het gehele zelf. Dat weet ik nu maar toen nog niet. Hier begon mijn idee om coach te worden. Dat gaf voor mijn gevoel oplossing voor het gemis. Een correct gevoel maar vanaf dat moment duurde het nog jaren voordat ik besefte wat de waarde ervan was. Ik luisterde er wel naar en schreef me in voor een NLP opleiding met als doel me te ontwikkelen als coach. 

Dat plan faalde. Ik vond NLP of Neuro Linguïstisch Programmeren absoluut super leuk en ik had het niet willen missen. Sterker nog, na mijn practitioner opleiding besloot ik ook nog de master practitioner opleiding te doen. De opleidingen waren als een warm bad. Ze daagde me op hun manier uit om me op mezelf te focussen. Ik leerde nieuwe dingen, veel technieken, veel teveel technieken, eigenlijk compleet overbodige technieken en met alle respect voor alle NLP enthousiastelingen draagt alles in deze opleiding het net niet in zich om tot het ware zelf te komen. In ieder geval niet heel helder in concreet. Maar het is wel leuk en speels en een avontuur en gaat ook weer niet helemaal zijn doel voorbij. Want alle oefeningen gingen wel over mij, voor mij dan. 

Door dat bezig zijn met mezelf begon ik te beseffen hoe slecht ik mezelf eigenlijk kende. Ik had mijn leven met mezelf geleefd maar mezelf misschien nog wel nooit bewust ontmoet. Ik voelde dat ikzelf ergens uit moest breken. Toen mij bij het begin van de NLP master practitioner werd gevraagd wat mijn gewenste doel was voor de opleiding was mijn antwoord: ‘ik wil mij ontdoen van een schil rond mijzelf zodat ik kan stralen naar de wereld’. Wat is die schil?, zou ik mezelf nu vragen maar ik had toen een andere vraag. Wie is mijzelf? Ik wil ten eerste authentiek zijn, was mijn wens. Ik wil zijn wie ik ben, was de behoefte die ik eigenlijk al zolang met mij mee droeg. Onbewust maar in die periode werd ik me er steeds meer van bewust door er herhaaldelijk woorden aan te geven. 

Dat besef heeft me uiteindelijk wel geholpen maar ook een aantal jaar juist helemaal niet. Dat besef heeft ook tot frustratie geleid. Ik moest en zou mezelf kennen maar ik wist niet hoe. NLP schoot tekort om me werkelijk gereedschap te geven dat me met mijn vraag kon helpen en na die opleiding moest ik het helemaal op eigen houtje doen. Nou ja, dat moest niet maar ik was en ben geen goede hulpzoeker. (Ok, misschien ietsje beter nu). Ik heb die jaren talloze keren opnieuw een stuk papier gepakt en steeds weer de dingen opgeschreven die ik belangrijk vond. Kernwaarden, dingen die bij me resoneerde. Het waren ook echt dingen en woorden die bij me paste. Als ik nu een lijst zou moeten schrijven weet ik zeker dat dezelfde worden weer op de lijst zouden verschijnen. De woorden paste dus wel, ik had alleen geen idee wat ik er mee moest. Ik kreeg het niet voor elkaar om invulling en leven te geven aan de woorden en het lukte me niet om mijn leven met de woorden in te vullen. Op een gegeven moment frustreerde het me zo dat ik compleet met persoonlijke ontwikkeling stopte. Ik vond mijn oude constructie vrij gemakkelijk terug en ik ging weer werken in de administratie voor 6 maanden en weer 6 maanden reizen. Was ik weer terug bij af? Zo voelde het wel en een deel in me voelde dat ik gefaald had. 

Ik was niet terug bij af, ik had wel degelijk geleerd maar dat zag ik toen niet. Ik genoot weer van het reizen, van de contacten, van het avontuur, de wandeltochten en de kampvuren. Ik verafschuwde weer het reizen naar kantoor, het werken op kantoor, het ritme van kantoor en ik voelde me in die maanden steeds weer afstompen. Twee dingen zorgde ervoor dat de constructie weer instortte. Ik werd niet meer terug gevraagd om de zes zomermaanden te werken voor de universiteit waarbij ik dat steeds deed en ik koos ervoor om naar de Australische oostkust af te reizen om daar te backpacken. Ik was toen 36 en werd geconfronteerd met het feit dat je als 36 jarige minder aansluiting vindt bij de rest van de backpackers die in dat gebied vooral begin 20 waren. Ik wist dat er ooit een einde zou komen aan mijn solo backpackers avonturen door het ouder worden. Dit was het einde. 

Nu ik het toch over leeftijd heb, er was nog een derde aspect wat de werk/reis constructie deed instorten. En dat was toch weer het innerlijk verlangen naar mezelf zijn, doen wat ik leuk vind, zingeving en mijn plek vinden in de maatschappij. Nu ik ouder werd, vroeg dit nog meer om aandacht. Een mens heeft een plek nodig, dat durf ik wel in zijn algemeenheid te zeggen, een plek in de verbinding met de omgeving. Ik kan goed alleen zijn maar zeker niet te lang. Anders word ik eenzaam en eenzaamheid voelt leeg, verloren, kil en ongelukkig. Als ik terugkijk op delen van mijn leven moet ik toegeven dat ik me ook echt wel eenzaam hebt gevoeld. Voornamelijk omdat ik ook mezelf niet zag. Om verbinding, ware verbinding te voelen met anderen moet je het ten eerste ook met jezelf kunnen voelen. En verbinding is een vaardigheid. Een mens draagt de vaardigheid wel in zich maar moet wel worden ontwikkeld en gebruikt. Te beginnen met het zelf. 

De droom van coach worden, leefde nog steeds in me. Dat ik het nog niet was geworden, was een complex aan redenen die me innerlijk blokkeerde zoals angsten en onzekerheden maar ook zeker omdat ik geen idee had hoe ik moest coachen. NLP had het me niet geleerd maar om het te worden, had ik het wel te leren. Dat begreep ik ook wel. Ik maakte de beslissing om in mezelf te investeren, om me nu echt om te scholen en ik schreef me in bij een professionele coachopleiding om het vak te leren. Een hele goede beslissing want pas hier kreeg ik de gereedschappen om te leren waar ik al die jaren zo behoefte aan had, ik leerde contact te maken met mezelf en mezelf te kennen. Ik leerde vervolgens steeds meer vanuit mezelf te leven.

Wat was dat gereedschap dan?, vraag je je misschien af. Het is eigenlijk kinderlijk simpel. Hoe weet jij hoe je eruit ziet? Ik kan me voorstellen dat je nu zegt, door in de spiegel te kijken. De spiegel reflecteert jou en jij weet hoe je eruit ziet. Je leert je uiterlijk kennen door de reflectie. Nu is dat de uiterlijke wereld maar reflecteren is niet een eigenschap die enkel aan een spiegel kan worden toegeschreven. Als mens kun je prima reflecteren. Ik leerde dat ik dit kan doen door mezelf vragen te stellen en door te schrijven. Of door met een coach in gesprek te gaan die wat ik vertelde aan me terug gaf en door met vragen mijn innerlijke wereld in mijn bewustzijn helder te maken zodat ik mezelf ging zien en mijn innerlijk ging leren kennen. En als ik dan in mijn vertellen, zowel met een coach of op papier, wezenlijk contact maak met mezelf en me uitspreek, ontmoet ik mezelf, laat ik mezelf bestaan, creëer ik ruimte voor mezelf en laat ik mezelf vrij. Mijn ‘Freedomland’ was dus veel dichterbij dan ik al die tijd dacht en was geen plek maar wel een ruimte. Ruimte in mijzelf om mezelf te laten bestaan. 

‘Ik wil mezelf zijn’ is inmiddels geen vraag meer voor me. Niet dat ik mezelf nu door en door ken maar het ligt niet meer zo vooraan. De overheersende behoefte om mezelf te leren kennen is steeds meer afgenomen door regelmatig met mezelf in gesprek te gaan en te reflecteren. Reflecteren is overigens ook een vaardigheid die ik heb moeten leren voordat ik er goed in werd. Maar zoals met alles, oefening baart kunst. 

Het is een lang verhaal, totaal niet geschikt voor op het internet en ik bewonder je devotie als je het tot dit punt hebt gehaald. Toch moet het verhaal lang zodat duidelijk mag zijn dat het geen makkelijk proces is. Jezelf vinden vraagt om acties, keuzes, geduld en doorzettingsvermogen. Jezelf vinden kost tijd. Veel tijd in mijn geval. Dit verhaal ging over mijn zoektocht naar authenticiteit, naar mezelf willen zijn en mijn obstakels en successen. Voor mij een zoektocht van jaren en ik heb mijzelf nu redelijk gevonden. Fijn, vind ikzelf, het geeft me rust maar het is niet dat ik nu achterover kan leunen. Integendeel. Mezelf leren kennen was slechts de eerste stap.

Worden wie je bent is namelijk niet alleen jezelf leren kennen. Het is ook groeien in wie je bent en hier gaat de reis verder. Dit is dan ook het deel van mijn levensreis waarin ik me nu bevind. Groeien in mijn natuurlijke eigenschappen en naar de dromen die ik heb. Dat is wat nu om mijn aandacht vraagt. Ik zal er ook mijn hele leven over doen om te worden wie ik ben want ik zal voor het einde van mijn leven niet klaar zijn met het groeien in mijn eigenschappen. Maar dat is ok. Zolang ik blijf bewegen in mijn kwaliteiten en verlangens, zal ik over het algeheel een tevreden leven leiden dat geluk kent, vol mooie dingen zit en voor mij zinvol en verbonden zal voelen. En uiteraard gun ik dat ook van harte voor jou.